เปิดตัวบล็อกแห่งความเซ็ง

บล็อกนี้ เปิดเพื่อใช้เป็นถังขยะของชีวิต ความไม่สบายใจ เบื่อ ท้อแท้ เหงา เศร้า เซ็ง เราจะเอามาทิ้งที่นี่ให้หมด เป็นที่ระบาย เป็นเพื่อนที่จะเข้าใจเรามากที่สุด (หวังว่าอย่างงั้นนะ)



เพราะเราเป็นคนจำพวกที่ชอบขี้ลืม เจ็บแล้วไม่เคยจำ จำเป็นต้องจดไว้เพื่อเป็นบทเรียน



ด้วยว่าเราเป็นคนที่ดูจะเข้ากับคนง่าย ตลก ร่าเริงอยู่เสมอ คนเลยมักจะเข้าใจว่า ตัวเราไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนอะไร แต่จริงๆ เราเป็นคนที่คิดมาก มากๆเลยล่ะ

เรื่องมันเริ่มต้นขึ้นเมื่อประมาณเดือนก่อน เราเจอกับผู้ชายคนนึง คุยกันถูกคอมากเลย เค้าเป็นนักดนตรี (เล่นกีต้าร์) คุยกันก็ เรื่องดนตรี เรื่องทั่วๆไปเนี้ยแหละ จนเราเริ่มชอบเค้าขึ้นมา โอ๊ย อธิบายยากจัง เรื่องเกี่ยวกับความรู้สึกเนี้ย เรา ไม่รู้ดิ คือ เค้าก็เป็นคนที่แบบ ลึกลับอยู่แล้วอ่า ชอบเอาเบอร์แม่โทรหาเราอ่า (เบอร์ตัวเองไม่เคยบอกเราเลย) เล่ามาแค่นี้ก็ได้กลิ่นแปลกๆแล้วใช่เปล่า แต่เราก็โง่เชื่ออ่า เพราะเค้าบอกเราว่า เค้าให้เบอร์กับเราไม่ได้ เพราะว่า เค้างานยุ่งมากเลย ไม่มีเวลารับสาย(แม่ง เราก็เสือกเชื่ออ่า) จนมาวันนึงเราบีบจนเค้ารับสารภาพว่า เค้ามีแฟนอยู่แล้ว เลยให้เบอร์เราไม่ได้อ่า เราก็ อืม น้ำตาซึม ทำไมวะ ทำไมต้องมีแฟนด้วยอ่า คนนี้แบบว่า ชอบไปแล้วอ่า(ยังไม่ถึงกะรักอ่า) จริงๆเราก็แบบ แอบคิดไว้บ้างแล้วอ่า เพราะว่า มันแบบ จะลึกลับไปไหนเนี้ย ไรงี้ แต่พอมารู้ความจริง ก็มีน้ำตาซึมบ้าง ละเค้าก็สารภาพว่า เค้ากะแฟนไม่ค่อยได้เจอกันไรงี้ คุยกะเราถูกคอดี ละเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน บลาๆๆ จากนั้น เค้าก็โทรหาเราแบบว่า บ่อยขึ้น ชอบโทรหาเราตอนเมาแล้วก็มาบอกรักเราไรงี้ (แม่ง แกล้งเมาเป่าวะ)

ละวันนี้มันก็เอาอีกละ เมาแล้วโทรมา บอกว่า เนี้ย คิดถึงมันมั่งปะ จริงๆเราก็คิดถึงมันแหละ แต่ก็ตอบไปว่า ไม่คิดถึง มันก็โกดเราอ่า ว่าทำไมไม่ตอบตามความจริง เราก็แบบ ไรวะ แล้วจะมาถามทำไม มันก็โกดเราแล้ววางไปเลยอ่า

เรายังชอบมันอยู่นะ แต่รู้สึกแย่มากเลยอ่า ที่เป็นแบบนี้ สามารถคุยกันได้ แต่ไม่สามารถจะครอบครองอ่า ใจนึงเราก็อยากจะบอกว่า ให้มันไม่ต้องโทรมาหาเราอีก อีกใจนึงก็แบบดีใจที่มันโทรมาอ่า (เพราะมันไม่ให้เราโทรไป)

เรารู้ว่า เราบ้ามาก มันแบบตามสะดวกมันเลยอ่า อยากจะมาเจอ โทรคุยกะเรา ได้เสมอ แต่ถ้าเราอยากคุยกะมันก็ทำได้แต่รออย่างเดียวอ่า

รอแค่เศษเสี้ยวเวลา ที่มันอุส่าเจียดให้

แม่ง อยากจะบอก เห็นกูเป็นเมียน้อยมึงรึไง