จิตป่วน

บล็อกนี้ คงจะเป็นบล็อกที่น่าเบื่อที่สุดในโลก ที่แม้แต่ตัวกูก็ ยังไม่อยากเข้ามาอ่าน
อีบ้าที่ไหนไม่รู้ มีเรื่องเข้ามาบ่น ไม่เว้นแต่ละวัน

กูว่ากูเป็นโรคซึมเศร้าว่ะ คงไม่ใช่แค่ตัวกู กูว่าคนทุกคนป่วยหมด
เรามีคนมารายล้อมรอบตัวไปหมด แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว
ต้องมาออนไลน์เพื่อหาคนคุยด้วย ละเพื่อนออนไลน์ก็นะ
มาๆไป คุยแป๊บๆเดี๋ยวก็หาย

กูเบื่อ เบื่อชีวิตแบบนี้

กูนี่ แม่ง ไม่เคยมีเรื่องดีๆอะไรมาเล่าเลยใช่ปะ

แต่วันนี้กูมี กูเล่าไปยังวะ ว่าแมวกูท้องอ่า มันจะคลอดก็คงกลางๆเดือนกุมภาอ่า
เป็นของขวัญวาเลนไทน์ของกู กูไม่เคยได้ของขวัญวาเลนไทน์มาก่อนเลย

เมื่อปีที่แล้ว กูเปรยๆ กับผู้ชายคนนึงไว้ ว่า กูไม่เคยมีแฟนวันวาเลนไทน์เลยอ่า
เค้าก็บอกว่า เค้าจะมาหากูวาเลนไทน์ กูก็ นึกว่าเค้าพูดเล่น
ปรากฎว่า เค้ามาจริงว่ะ มาเป็นแฟนกูตอนวาเลนไทน์ คบกันเดือนเดียวก็เลิก
ก็เข้ากันไม่ได้แหละ เหตุผลคลาสสิก ก็ ช่างมัน กูก็ อยู่ของกูมาได้เรื่อยๆ
รอแฟนกูกลับมา ซึ่งไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ บอกกูว่าจะมาๆ ให้กูรอเก้อมา5-6รอบแระ
กูก็ยังรอ เพื่อนกูก็ด่า พากันประนามกู กูก็ ไม่รู้ดิ กูรู้สึกว่า มันน่าจะคุ้มค่ากับการรอนะ

กลับมาเร่าเรื่องแฟนวาเลนไทน์ของกูก่อน มาหากู ก็มาเปล่าๆปรี้ๆ ไม่เอาของขวัญไรมาให้กูเลยยยยย
ตอนนี้กูเลยสามารถพูดได้ว่า กูยังไม่เคยได้ของขวัญวาเลนไทน์เลยอ่า
มีคนอื่นบนโลกที่โชคร้ายเหมือนกูมั๊ยวะ ไม่เคยได้ของขวัญวาเลนไทน์ ช่อดอกไม้ ไม่เคยได้
ช็อกโกแล็ต ตุ๊กตา ไม่มีเลย

สิ่งที่บรรดาแฟนเก่ากูเคยให้ก็มี เสื้อยืด หมวกแก็บ รองเท้าหลายๆคู่ กล้องถ่ายรูปหลายๆอัน กล้องวีดีโอ แรมคอมพิวเตอร์ โน้ตบุค ให้เงินไปจ่ายหนี้ ส้ม แอ๊บเปิ้ล ขนม กะปิ!!! แล้วกูก็ กำลังจะได้ Wii สำหรับวันเกิดกูปีนี้ ก็ ให้มาเยอะอ่านะ แต่แม่ง ไม่โรแมนติกเลยซักอย่างอ่า

กูไม่เคยอยู่กะแฟนตอนวันเกิดด้วยอ่า บางปีต้องอยู่คนเดียวด้วยซ้ำ โคตรเศร้าเลย ร้องไห้ แม่ง วันเกิดกูนี่มันไม่มีใครสนใจเลย แง้ๆๆๆๆๆๆๆ

เดี๋ยวนี้กูอยู่บ้านพ่อแม่แล้ว เค้าคงจำได้แหละ ปีนี้กูขอไรดีวะ ที่มันน่าจดจำ ปีที่แล้วพ่อกูให้โทรศัพท์มือถือไฮโซ เป็นของขวัญวันเกิด บวก ของขวัญเรียนจบ

กูจะอยากได้ไรดีวะ ไม่นานมานี้แม่กูก็ให้สร้อยทองกูไปแระ ตอนที่ทองมันถูกๆอ่า ได้มาบาทนึง ละก็ ไปค้นตู้เซฟ ให้แหวนกะสร้อยเพชรกูมาด้วย แต่กูก็ยังไม่เอามาใช้อ่า ไม่มีชุดที่มันคู่ควรกะสร้อยเลย อยากได้ไรดีอ่า วันเกิดกูจะถึงแระเนี้ย คิดไม่ตก

กูมันผู้หญิงจิดตก ผู้หญิงจิดป่วน แง้ๆๆๆ

ไปแระดีกว่า พี่กูไปแม่สายเพิ่งกลับมา ซื้อดีวีดี UGLY BETTYมาฝาก ตามคำสั่งซื้อของกรู

ไปแระๆ

memory rolls back

เอาไงดี มันเริ่มจากตรงที่เพื่อนกูคนนึงแนะนำให้กูเล่นfacebook
แล้วกูก็เล่น แล้วก็ ค้นหาชื่อคนๆนึง คนที่กูเคยชอบมากเมื่อหลายปีมาแล้วตั้งแต่ประมาณปี45-46

เออ ก็ได้ กูยามรับ ว่าไม่ใช่แค่ชอบมาก กูถึงกับแบบคลั่งไคล้เลยอะ
ตอนนั้นกูไปเป็นเด็กแลกเปลี่ยน แล้วคนนี้อ่า เป็นเพื่อนร่วมห้องของกู
ไม่ได้หล่อเลยอ่า หน้าตาออกจะตลกๆด้วยซ้ำ แต่บุคลิกที่ขี้เล่นอ่า โดนกูมากเลย
ละก็ ผมทอง ขอดๆแบบคิวปิด ตาสีฟ้าเข้ม ทำกูละลาย

พักครึ่งก่อน กูไปอึ

มาแระ เหม็นปะ

กูตกหลุมรักแหละ ตอนนั้น บ้านกูก็อยู่ซอยเดียวกันด้วยอ่า ก็เลยนะ บางทีที่ได้กลับบ้านพร้อมกัน กูรู้สึกเขินมากเลย มีครั้งนึงที่จักรยานกูเจ๊ง เค้ามาเจอกูกลางทาง กูกำลังจูงจักรยานกลับบ้านพอดี เค้ามาเจอก็อาสาจูงไปที่บ้านกูให้ แล้วก็ ให้กูขี้จักรยานเค้าแทน หัวใจกูแบบ โคตรพองโตอ่า

กูว่าเค้าน่าจะรู้นะ ว่ากูชอบเค้าอ่า หรือไม่รู้วะ กูก็ไม่แน่ใจ กูเปิดเผยไปประมาณ25เปอร์เซนต์ได้... อย่าเพิ่งมองกูแบบนั้น ก็กูเพิ่ง17 เองอ่าตอนนั้น มาจากโรงเรียนหญิงล้วนด้วยอ่า ก็เลยไม่ประสีประสาอ่าดิ แต่กูก็ไม่ได้บอกเค้าว่า เฮ้ย ชอบนะ ไรแบบนี้ แต่ก็ ด้วยการกระทำของกู เค้าน่าจะรู้อ่า ละเค้าเองก็ ทำดีกะกูมากกว่าคนอื่นนะ กูรู้สึก กูไม่รู้หรอก ว่า เค้าจะชอบกูรึเปล่า เพราะเค้าไม่ได้บอก

เรื่องของเรื่องก็คือ พอกูเจอโปรไฟล์เค้าอยู่ในนั้น กูก็เลยขอแอดอ่า นานมากกกกกกกกก เป็นเดือนๆอ่า กว่าเค้าจะรับแอด กูนึกว่า เค้าไม่อยากคุยกะกู หรือลืมกูไปแล้วซะอีก แต่พอเค้ารับแอด กูเข้าไปดูโปรไฟล์เค้าอ่า แบบว่า ... in a relationship กูแอบsadว่ะ แล้วความทรงจำของกูก็ ย้อนกลับไปสมัยนั้น สิ่งที่เราเคยทำด้วยกัน สิ่งที่เราเคยคุยกัน เรื่องน่าอายที่กูทำต่อหน้าเค้า (เรื่องน่าอายที่สุดของกูคือ กูแกล้งทำเป็นเมาในงานปาร์ตี้อ่า... ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูทำทำไม) ความทรงจำสีชมพู

กูไม่กล้าทักไปอ่า ไม่รู้ว่าเค้าจะว่ายังไง ไม่รู้ว่าจะทักว่าอะไร หรือเค้าจะลืมกูแล้ววะ นานมากแล้ว แต่กูจำเค้าได้ตลอดนะ ไม่ว่ากูจะคบกับใครไปหลายคนแล้วก็ตาม ความทรงจำอันนี้จะเป็นความทรงจำที่สวยที่สุด หวานที่สุดของกูเลย

แล้วเราควรทักเค้าในfacebookมั๊ย