เวลาส่วนตัว

เวลาส่วนตัว มีค่ายิ่งกว่าสิ่งไหน ใครจะรู้เรื่องนี้ดีเท่ากู คนที่ ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย
กูเรียนจบแล้วก็ทำงานกะที่บ้าน จันทร์ถึงเสาร์ กลางคืนก็ ไม่ได้ไปไหน
พื่อนๆกูก็อยู่ในเมืองกัน มีกูอยู่บ้านนอกคนเดียว
กูจะได้เข้าเมืองวันเดียวคือวันอาทิตย์ ซึ่งร้านปิด แต่ก็ ต้องขับรถรับส่งแม่ หรือ
ไปกินข้าวกะแม่ ช็อปปิ้งกะแม่ อะไรแบบนี้ เพราะแม่กูเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล
ชีวิตกูมันจบสิ้นแล้ว จบสิ้นตั้งแต่ที่กูตัดสินใจจะกลับมาทำงานที่บ้าน กิจการของครอบครัว
กูคงต้องจมปลักอยู่ที่นี่ชั่วชีวิต แห้งเหี่ยวตายในบ้านนี้แหละ
ชีวิตกูไม่ได้เจอใครเลย จริงๆ วันๆถ้าไม่ใช่เรื่องงาน กูแทบไม่ได้พูดกะใครอ่า
นอกจากโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ต เป็นทางเชื่อมกูกับโลกภายนอก

วันนี้กูคุยกะแม่กูอ่า เรื่องที่ว่า จริงๆแล้ว กูไม่มีวันหยุดเลย
แม่กูบอกว่า วันๆ กูก็ไม่ได้ทำงานอยู่แล้วนี่ เอาวันหยุดไปทำไม
จริงๆ กูทำงาน สิ่งที่ด้รับมอบหมายมา เสร็จหมดทุกอย่างแล้ว กูจะทำไรก็เรื่องของกูดิใช่ปะ
แค่เห็นกูเช็คเมลล์ แม่ก็โมโหมากมายแล้ว กูเป็นนักโทษชัดๆเลย
สิ่งที่กูขอกะแม่วันนี้ ก็แค่ วันหยุด เดือนละ3วันเอง เดือนละ3วันอ่า ไม่มากมายเลยนะ เทียบกับพี่กู
ที่เข้าเมืองวันศุกร์ แล้วกลับมาอีกที วันจันทร์ตอนเย็น สรุปคือ มันทำงานแค่3วันเอง
มันมีเวลาไปเจอเพื่อนฝูง เจอแฟน ไรแบบนี้

พูดถึงแฟน --- ตอนนี้ไม่ได้คุยกันมาเดือนนึงแระ จู่ๆก็ หายไป แม่ง ตลอดเลย รำคาณ เหี้ยเอ๊ย
แต่ ก็ดี ตอนนี้ กูเริ่มมีคบๆกะคนใหม่แระ ไม่รู้จะไปกันโอเคมั๊ย
คนนี้ อาจเป็นคนที่พากูหนีไป ให้ไกลจากที่นี่ก็ได้
บ้านแสนสุขเหี้ยเอ๊ย นี่ใช่มั๊ย เหตุผลในการแต่งงานกะสามีในอนาคตของกู
แค่หลีกหนีจากโลกที่น่าเบื่อ

พูดเรื่องดีบ้าง น้องแมวกูคลอดไปแระ 3ตัว กำลังน่ารักเลย
แค่นี้แหละ เรื่องดีในชีวิตกู สั้นๆ